Tag: Nikon

Wankel …

Als je de titel wil aanvullen heb je niet veel mogelijkheden. Evenwicht of motor behoren tot de mogelijkheden. Maar ’t is te warm om er verder over na te denken. Sommigen schuwen zelfs de term subtropisch niet. Ik berust in dit typisch weerkerend fenomeen. De examentijd is aangebroken en de natuur gooit er extra calorieën tegen aan. Of zijn het Joules? Met de examens fysica voor de deur is het een klein verschil voor de studerende mens maar maakt het een gigantisch verschil voor je puntentotaal op wetenschappelijke vakken. Joules dus. Die studerende medemens, man of vrouw laat ik in het midden, puft en zucht in het zweet uws aanschijns (Genesis 3:19). De hogere instanties – lees ouders, plusmama’s, pluspapa’s, en ander irritante wezens – lopen dan op eieren. Een verkeerd woord, beweging, geluid en de opperste concentratie wordt verbroken. Dit laatste is dan geheid de oorzaak van een op til staande ramp: een slecht examen hetgeen door de student wordt ervaren als een soort van immanente gevolgschade. Uiteraard wordt hierdoor een moeizaam te bereiken niveau van sacrale vakspecifieke alwetendheid vroegtijdig ten grave gedragen door duivelse volwassenen, en is een goed rapport verder dan ooit verwijderd. Je moet als volwassene echter ook je verantwoordelijkheden nemen en het grut niet enkel moreel ondersteunen maar ook de nodige bouwstoffen voor de grijze massa aanleveren. Voedsel dus. Eten maken. Koken. En dat beste vrienden in een contemplatieve stilte. Geloof me, het is balanceren op een slappe visdraad met een blinddoek aan en zonder veiligheidskoord. Maar niet getreurd, binnen een tweetal weken is dit allemaal achter de rug en wenkt de zomervakantie. Ondertussen is het recht blijven in moeilijke omstandigheden. Een wankel evenwicht.

Evenwicht: Mrs. L. toont hoe het moet. Je wil niet weten hoeveel keer ik het moest voordoen. Eerst deed ik het op één hand maar dat vond ze te moeilijk …

Het bruggetje? Contemplatie, Genesis, enkel de Duivel ontbreekt. Je broer reikt de reddende hand.

Veel sterkte aan alle studenten! Uw toegenegen,

Tjerri

Wol op een stokje …

Sommige modellen zijn onwillig, hebben nukken, hangen het uit, zijn tegendraads of onhandelbaar. Beesten hebben dat ook. Net als kinderen trouwens, maar die groeien eruit zegt men. Een dooddoener als laatste grashalm voor ouders van opstandig grut. Ene Will T. zong het al: “Hoop doet leven”.

Maar goed, ik had het over tegendraadsheid. Bokkig zijn als het ware. Welnu, ik heb me dit weekend even tussen zulke recalcitrante wezens gewaagd. En neen, het was geen binnenspeeltuin maar een schapenweide, schuine streep, grote tuin. Ik dacht, laten we even van de bewoners een paar kiekjes nemen. Foto’s wel te verstaan, niet het pluimvee. Een fractie van een seconde overwoog ik zelfs een selfie met een van hen. Driewerf helaas. Die bollen sajet op stokjes met opgeplakte knikkers op hun kop laten zich zo maar niet benaderen. Laat staan poseren voor een topfotograaf.

Ach ja, je weet wat ze zeggen tegen would be en andere fotografen, blijf weg van kinder- en dierenfotografie als je stressloos wil fotograferen. Het moet plezant blijven. Helaas speculaas, ondanks mijn smeekbedes om te poseren, antwoordde de wollige kudde meermaals in koor “Néééééééé”. Volgende keer breng ik Rohypnol mee en een overlockmachine. Zien wie dan wint.

Eentje kon ik toch verschalken en het model van een dag kon ik uiteindelijk vangen in haar gekende flamingo pose. Een raadsel dat ze overeind bleef op één poot. Het inspireert natuurlijk tot een leuke titel …

 

Le petit pont? Slechts een komt er voor in aanmerking. “En ik haa nog e pòòr kaase met de rest van de sajet …”

Tot in den draai!

Tjerri

De wereld volgens Garp …

Moet je eens ter hand nemen. Het boek dan. Niet de wereld. Is een ander paar mouwen dat laatste. Een van de bekendste supportersliederen ooit. “We got the Whole World in our Hands …” Fast rewind: 1978 Nottingham Forest. Frappant detail: de jongens uit midden Engeland spelen ook in rood-wit-zwart.

Set 4 dus. De set waar Stephen King de hand in het scenario had. De opdracht was duidelijk: er mocht niet verloren worden. Beide teams hielden mekaar in evenwicht maar halfweg begon HZ weg te lopen en stonden ze met 15-22 voor. Om een of andere reden sloeg de onzekerheid toe in de rangen en kon de tegenstander terugkomen tot … 24-24! HZ nam terug over en bij 25-27 trokken wij aan het langste eind. Hun trainer – pun intended – aan het kortste. Een zucht van verlichting deed menig haardos wapperen en in de tribunes begon men aan een polonaise.

HZ won de tos en Mrs. Boemboem bestookte het andere kamp met een resem opslagen die soms weg hadden van een precisiebombardement met exocets en waar geen tactisch antwoord op kwam. De andere keren leek ze wel Enola Gay op twee voeten en veegde ze de receptie van het plein. Een complete meltdown van het moreel aan de andere kant en de veer was gelijk gebroken. In geen tijd stond het 0-13! Bij een 7-25 stand was het welletjes geweest en de “Lake-Side” kleurde rood doorheen een mistgordijn van Bengaals vuur. De eerste plek in het klassement was en is een feit.

Eind goed al goed.

Mrs. Boemboem – aka Enola gay – aan het werk …
No mercy …
Read my lips … Leave no one behind!
Trek eens aan mijn vinger …
Bon, aan die vinger trekken doen we niet meer …
Rodin 2.0 …
Haka! …
Let’s rumble …
Blitzkrieg bob …
Sting like a bee …
Mrs. Boemboem, aka Enola Gay …
Te land, ter zee en in de lucht …
Leuk zo’n dansje …
Aye, aye, kapitein …
The battle of Midway revisited …
We shall not be moved …
Het bekende dansje: kom wat dichter dicht bij mij …
Seriously? I mean, seriously? Ik trek écht niet meer aan je vinger …
Uitgeputte hooligans …

Het bruggetje? Om je een idee te geven hoe het eraan toe ging op de afterparty op onze home ground, de heilige grond van Hofstade Plage …
“Laugh a minute was only the beginning, HZ93 this one’s for you!”

Hasta la victoria siempre!

El Tjé

Kantelen …

Hoe spreek je de titel van dit stukje uit en hoe past het in een contextuele (on)zin? Uw antwoord op een gele briefkaart en bussen maar.

Kanteel (zelfst. nw.): Een kanteel of tinne is een onderdeel van verdedigingswerken. Het is een rechtopstaand, vierkant of rechthoekig stuk van een borstwering, met eventueel een schietgat in het midden.
Meervoud: kantelen.

Kantelen (ww.): Omslaan, op een andere zijde wentelen. Afgeleid zelfst. nw. kantelmoment.

En voilà, we zijn er.

Alsof het massieve kantelen betrof stond de tegenpartij voor blok en kende de wedstrijd een kantelmoment. Om maar te zeggen, ‘t kan verkeren. Bredero had het zelfs voorspeld, zo’n slordige 400 jaar geleden al. Die Gerbrand toch.

Set 2 bracht dus de wedstrijd in evenwicht en de HZ clubliederen rolden van de tribune naar beneden. Sjaaltjes gingen de hoogte in en “You’ll never volley balone” weerklonk uit de meegereisde supporterskelen. Set 3 en 4 zou aldus tot een formaliteit worden herleid. Aan set 5 moest zelfs niet meer worden gedacht.

Helaas speculaas. De tegenstandsters hadden de nodige meeval en de bal viel meer op ons deel van het terrein dan op het hunne. Binnen de lijnen wel te verstaan. Dat dit resulteert in setverlies hoeft verder geen betoog. Een 2-1 stand in ons nadeel was het signaal tot ongeregeldheden in de tribune en omdat de lokale stewards het supportersgeweld niet meer de baas konden werd onverwijld traangas ingezet door de in allerijl opgetrommelde ordetroepen. Achteraf bleek dat er hooligans van de meest gevreesde clubs uit de voetbalcompetitie (sic) waren geïnfiltreerd in de supportersrangen. Hooligans, je moet ze me leren kennen mijnheer. Om mevrouw niet te vergeten. Mysoginie in het vrouwenvolleybal zou etwas misplaatst zijn. Toch?

Set 4 dan maar. En hier leek Stephen King het scenario geschreven te hebben. Maar meer daarover in mijn volgend stukje: de wereld volgens Garp.

Heb je al gehoord van de zeven sprong?
Net dat ietsje meer …
Incognito …
High of low five?
Het schip maakte nog steeds slagzij …
De kat gaat mee …
3 punten!
En nog maar eens een 3-punter …
Het verschrikkelijke tikje nét over het – euh – net.
No surrender! …
Volleyballet …
Lean & mean …
Speelster met gepersonaliseerde trui van de trainer … Check ook grootte volgorde flesjes …
Op kouselijk vlak is er nog ruimte voor homogenisering …
Pal voor de bal …
Blockparty …
Zen en de kunst van het opslaan …
Hammertime! …

Het bruggetje? Set 3 verliezen was een kruis om te dragen maar zoals de Engelsen het zo mooi kunnen verwoorden: “It ain’t over until the fat lady sings” …

Volgende keer: wie schoot JR dood en andere trivia zoals wie won set 4 & 5 …

Baai, baai, koeievlaai!

Tjerri

 

Tweede set …

Belofte maakt schuld. Geen paniek. Ik heb het niet over aanstormend talent dat de poef in de kantine niet kan betalen maar over deel 2 van een bloedstollende fotoreportage. Nu ja, ’t is maar hoe je het bekijkt. Sommigen vinden het aanschouwen van drogende verf aan de muur ook al beklijvend. Stollend bloed kent ook zijn plek in onze maatschappij. Maar genoeg over pigmenten en terug naar onze schapen. De eerste set gingen de jonge deernen het bos in. Boswachter van dienst, Mr. N., zag dat er werk aan de winkel was, maar ondanks de vele technische aanwijzingen maakte het HZ schip water.

Maar goed, een wedstrijd kan 5 sets lang duren. Vingernagels sneuvelen, zweet parelt, stemmen worden schor geschreeuwd en als je goed oplet vertonen sommigen heel aparte zenuwtrekken. Hooligans weten waarover ik het heb. Alhoewel. Tijdens het ter perse gaan van deze I/O tekst stuiteren mijn gedachten heen en weer alsof het hun wedstrijdbal is tijdens die eerste set.

En de titel dan hoor ik denken? Tja, moet je nog effe voor wachten. Geduld is de olifant voor wie een put graaft.

Nagelbijten op de bank. Teamwork is alles …
Ter communie …
Duimen maar …
Waar zijn die handjes?
10 – 15
Weg ermee … Racing hooligans op de achtergrond.
When I say jump, they ask how high …
Blokken, ons vak …
Still happy …
Thor …
No passaran!
On your marks. Get set!
Fly like a butterfly …
Come and get it …
Trumps muur is er niets tegen …
Aim … launch …
Een streep …

Het bruggetje? Misere na set 1 …

Tsjauw!

Tjerri

 

Shiny happy people …

De titelsong van R.E.M.’s monsterhit was het eerste dat door mijn hoofd ging toen de eerste foto van mijn reeks op mijn digitale doka verscheen. De ondraaglijke lichtheid van het bestaan. Kundura vermomd als een dartelende hinde. Maar dan wel eentje met knielappen en volleybalschoenen aan. Een ongeluk komt nooit alleen. Het vergt dan ook lef om met zo’n nummer de arena te betreden. En over nummers gesproken, deze jongen moest dringend aan de bak met z’n nummer 5. Je weet wel, mijn nieuwe speeltje met een D voor. Ik was razend benieuwd naar het resultaat. Ene M. uit V. ook.

Na evaluatie van de verschillende beelden kan ik de recensies over de D5 enkel bijtreden. Autofocus: waanzinnig snel. Haast geen missers! Iso: waanzinnige gevoeligheid. Tot 12.800 met de vingers in de neus.

Maar geniet u vooral mee van het jeugdige enthousiasme waarmee de juffers van HZ93 kwamen, zagen en overwonnen.

Indien jullie willen weten hoeveel foto’s ik jullie ga voorschotelen, ga er maar gerust voor zitten. Zo’n 70-tal, verspreid over 4 blogjes. U weze gewaarschuwd. Overdaad schaadt. En ik kan het weten.

Shinny happy one …
Dress to kill …
Fly like an eagle …
Mrs. A-S toont hoe ze de tegenstander onder de knoet gaat houden …
Aaaarggghhhh …
Welke zijn onze lijnen ?
Zo klein was ik toen ik begon met volleybal …
Usain Bolt achterna …
Chill out muziek en je waant je op Ibiza …
Listen carefully, I’m only gonna say this once …
Eens drinken ?
Op de achtergrond de meegereisde hooligans …
Mindfulness 2.0
Got it ! …
Who’s bad ? …
Timber ! …
We are Sparta! Euh, HZ ….

Het bruggetje? Wat een domme vraag …

Hasta pronto?

Tjerri

Child in time …

Start onderstaand youtube filmpje en lees dan verder.
Mrs. L. is weeral een jaartje ouder geworden. Time flies … Wat gaat er in godsnaam in zo’n kinderhoofd om denk ik dan. Toen ze zo door het venster stond te staren, de zon op haar gezicht kon ik het niet laten af te drukken. In zwart-wit is het voor mij een aangrijpend beeld geworden. Heb er voldoende werk aan gehad om de ZW omzetting te maken maar voor mij is ze geslaagd. Korreltje aan toegevoegd om het vroegere “argentic” gevoel naar boven te halen en voilà. I love my Nikon D700 !
Daarnet probeerde ik ze af te printen en o horror o referens, daar waar ik – blijkbaar tè – enthousiast was over de eenvoud van Apple z’n OS om hardware te installeren loop ik nu flink te balen. Om één of andere reden lukt het me niet om vanuit Aperture 3 direct te printen. Als ik wil printen gaat alles goed tot de laatste klik want dan komt er een extra menuutje uit het niks dat alle settings plots overruled … Ik moet dus – hopelijk komt de oplossing er snel – eerst mijn foto’s bewaren en een apart menuutje oproepen. Daarna via finder mijn foto’s zoeken en dan pas printen. Wat een sof. Maar genoeg gezaagd, geniet van de foto en laat de diep purperen mannen verder kelen.

Het bruggetje ? Nou ja, stukje gebak : Mrs. L. als de “sweet child” van dienst. Goud van oud of was het jong ? Enjoy !

Toedeloe met de koe …

Tjerri

Stof tot nadenken …

Damned ! Stof op de sensor van m’n nieuwe D700. Grrrr. En niet zo’n klein beetje, neen, één joekel van een stofje. Ik zag het direct toen ik een egaal contrastarm stuk lucht bekeek op één van mijn foto’s van gisteren.
Goed. Diep geademd en mijn handleiding er bijgenomen want de D700 heeft zo’n automatisch schud-systeem om stofjes van het laagdoorlaatfilter te – euh – schudden. Tweemaal geprobeerd. Noppes dus.
Over naar plan B dus. Lens eraf, spiegel opklappen en loos gaan met mijn blaaspeer. Lens erop, naar buiten en terug een foto van de lucht. Play-back en met loupe kijken. Terug noppes …
Dan over naar het masterplan. Klamme handjes, keer op keer, het went maar niet. De visible dust arctic blue uit de kast. Effe testen of ie ’t nog doet. Lens eraf, spiegel geüpt, arctic tweemaal laten draaien en dan zachtjes met het penseel over het laagdoorlaatfilter vegen. Eénmaal in de ene richting, omdraaien en in de andere richting. Gedaan ? Neen, want met mijn crop camera was in één vloeiende beweging de gehele sensor “gekuist”. Nu moet ik het noodgedwongen in tweemaal doen wegens de grootte van de sensor. Camera uitzetten en de spiegel klapt nu met een droge klik terug op zijn plaats. Testfotootje en taraaaa ! Beeld is zoals vanouds. Stofvrij. Voor diegenen die het nog niet weten hoe het moet. Stuur een berichtje en ik help jullie graag voort.
Onderstaand beeld heeft met de bovenstaande uitleg verder geen uitstaans maar valt wel onder de noemer “stof tot nadenken”.

Voor ’t bruggetje heb ik niet te lang moeten nadenken. Hier is ‘em. Het verband vinden jullie zelf ook wel deze keer … ‘k Heb niet de originele versie weerhouden. In die van de Duitsers zit meer swung. Smaken en kleuren he.

Tsjauw !

Tjerri

De koning te rijk …

Ondergetekende heeft zich eens goed laten gaan … Met nauwelijks onverholen trots loop ik hier te glunderen met een D700 in mijn handen. Yup, ben overstag gegaan en ben met nu op schok met een full frame. Ik wou er voor “wie wat hoe waar” lezers van dit blog een fotootje van maken maar – euh – ik had mijn D200 al verpatst. Daarom heb ik er eentje geleend bij “Let’s go Digital”. Puike website over alles wat digitaal is trouwens.

En omdat – zoals reeds aangehaald – mijn D200 ook een paar knaken had opgeleverd heb ik me gelijk een Nikor 24-70G 2.8 ED aangeschaft. Samen met de grip geeft dat een “je ne sais quoi” gevoel als het in je handen ligt. Perfect uitgebalanceerd en de vertrouwde knoppen zitten nog steeds daar waar je ze verwacht. Nikon rules ! Om jullie toch een idee te geven hoe het geheel er uit ziet, hieronder een paar fotootjes ter beschikking gesteld door Christian Yves.

Vooraanzicht (bemerk het imposante 76 mm glas)

Van opzij

En van achteren :

Deze jongen is kinderlijk blij met het nieuwe speeltje. Vandaag was er een etentje met de familie en ik kon hem moeilijk thuis laten. Of wat had je gedacht ? Na het etentje effe een toer gemaakt in een leuke tent in de nabijheid van het restaurant en … nou moe. Ik ben alvast onder de indruk van de dynamic range en de scherpte van de combinatie. Laat maar weten wat jullie er van denken. No flash guys … Klik op de foto om een iets groter formaat te zien te krijgen. Geeft een beter idee van de kwaliteit.

Het bruggetje ? Wel ik ben de koning te rijk …

Slu !

Tjerri