Aan alle mooie verhalen komt een einde, dus ook aan dit. Laatste dag en nog zoveel te doen, te bezoeken, te bekijken, te besnuffelen, te horen, te … En toch, tè is nooit goed. Thee daarentegen, of koffie zo u wil, kan er altijd in ’s ochtends. Na het lichtbruine aftreksel te hebben naar binnen geklokt in een typische eettent – zo eentje waar de dienster altijd je koffie komt bijvullen – reden we naar een van de meest gekende plaatsen in San Francisco: Lombard Street. Je kent de buurt uit een van de zovele achtervolgingsscènes die er ooit zijn gedraaid. De romantische dromers komen er aan hun trekken aan het einde van Lombard Street of vanaf Hyde street zo u wil, daar waar de tuintjes deel uitmaken van de straat. Ik was best onder de indruk van de steilte. Spannend om je wagen daar te parkeren. Dit mag je trouwens enkel in dwarsrichting. Je wil niet dromen wat er gebeurt als je handrem het laat afweten. Via Joe Di Maggio Playground ging het naar Coit Tower alwaar je een mooi zicht hebt op de ingang van de baai. Je kan er Alcatraz zien, Treasure Island en ook dè tourist trap of all: Fisherman’s Wharf. Waar we uiteraard ver van weg bleven. Een lokale gids is altijd handig meegenomen en zo troonde Mr. J. ons mee naar het Alamo Square Park (die huizen!) om halt te houden in de meest tot de verbeelding sprekende buurt van San Francisco: Ashbury Haight. De plaats waar de summer of love van 1967 voor de doorbraak van de hippiebeweging zorgde en homeground van de Grateful Dead, Jefferson Airplane en Janis Joplin. En oh boy, het hippie virus houdt er nog altijd huis. Er lopen figuren rond die zo zijn weggeplukt van op de wei van Woodstock. Je verwacht elk moment dat een Jimmy Hendrickx lookalike zijn gitaar in de fik steekt. De walm van weed in de hoofdstraat is voldoende om elke drugshond spontaan een epilepsie aanval te doen krijgen. En terwijl de vier dames hun koopgedrag maar niet onder controle krijgen in de locale thrift shop, hang ik aan de bar in een bruine kroeg en aan de lippen van Mr. J. die mij in geuren en kleuren het verhaal van de summer of love uit de doeken doet. Op de achtergrond bromt Jim Morrison iets over het einde.
We gaan verder doorheen het Golden Gate Park naar de Great Highway om zo naar het Cliff House te rijden. Moet je zeker eens naartoe gaan om iets kleins te bikken en met een biertje weg te spoelen. Er hangt nog steeds de sfeer van de gouden jaren van de Sutro baden. De overblijfselen van deze Sutro Baths, die verloren gingen tijdens een alles verwoestende brand in 1966, zijn een verwijzing naar het rijke verleden van deze stad. En terwijl we de schepen in en uit de baai onder de Golden Gate door zien varen groeit het besef dat het afscheid imminent is. Morgen vliegt de grote zilveren vogel ons terug naar de Zennevallei, terug naar ons lief wit konijntje.
’s Avonds neemt Mr. J. me nog mee naar een jamsessie van een opkomend bandje en waarvan de leden op hem rekenen om hun muziek extra te kruiden. Wat hij daar uit zijn sax tovert is te gek voor woorden. Niet te verwonderen dat die man er al zo’n carrière heeft opzitten. Jammer dat ik niet naar zijn optreden kan de volgende avond. Mrs. Z. zal noodgedwongen de honneurs moeten waarnemen.
Een onrustige nacht is mijn deel en ’s ochtends gaan we voor de laatste maal samen naar de Hairy Armpit Market. Na de traantjes, de eindeloze knuffels en een laatste blik op Mrs. C., Mr. J. en jawel Mrs. Z. – ze blijft nog een tweetal weken ginder alvorens terug te keren – is het nu kunst om het verstand op nul te zetten en de rit uit te zitten. De jetlag nemen we er maar bij. San Francisco, het was me een eer en genoegen. Mrs. C., Mr. M. en Mr. J., the honour, the pleasure, the privilege was ours. Thank you …
Het bruggetje? Wij vlogen terug met de ‘airplane’ dromend van de ‘Summer of love’ en ons ‘wit konijntje’ …
Tsjauw!
Tjerri
Tjerri's Blog 