Hondsdolheid: Synoniem voor hondsdolheid is rabiës. Het is een acute infectieziekte, veroorzaakt door een virus dat op de mens kan worden overgebracht door de beet van een geïnfecteerd dier. De ziekte geeft klachten van het centrale zenuwstelsel, zoals hoofdpijn, prikkelbaarheid en angst, en leidt, als zij niet wordt behandeld, na enkele dagen tot ondraaglijke krampen en uiteindelijk tot de dood.
Laten we meteen de gordijnen openslaan en de olifant in de kamer begroeten: hondsdolheid, dat is geen onderwerp voor mietjes en doetjes. Ook watjes kunnen maar beter gaan zitten bibberen in een hoekje. Dit gaat over de boksmatch van het dierenrijk, The Rumble in the Jungle. De natuur haar eigen versie van een horrorfilm “Rabiës: Ravages van Razernij”. Dit is de real deal, dames en heren, en het is een dodelijk drama dat zich afspeelt in de coulissen van het dierenrijk.
Stel je voor: een lieve, schattige viervoeter verandert van het ene moment op het andere in een furieuze gek. Het is als die ene vriend die na een paar biertjes compleet transformeert van een joviale kletskous in een schreeuwende politiek analist. Hondsdolheid is de ultieme metamorfose, maar dan van een trouwe hond in een angstaanjagende zombie.
Gebeten door een dolle hond veranderen zelfs wij, de vermeende heersers van deze aardkloot, in een soort weerwolf van de moderne tijd, besmet met een ziekte die onze redelijkheid en gezond verstand opvreet als een hongerige termiet in een houten blokhut.
En dan heb je de symptomen. Oh, de symptomen! Alsof de getroffenen worden bezeten door de geest van een woeste heavy metal-zanger die te veel cafeïne heeft gedronken. Overmatig kwijlen, verlammende angst voor water, en agressie die zelfs Mike Tyson zou doen blozen, een surrealistische trip zonder kaartjesverkoop.
Maar laten we niet vergeten dat hondsdolheid, ondanks zijn enge en soms bijna komische symptomen, een serieuze zaak is. Net zoals die rare oom op familiebijeenkomsten die altijd in een clownspak rondloopt grappig, maar je wilt wel uit de buurt blijven. Gelukkig zijn we in de moderne wereld niet helemaal machteloos. Vaccinaties en preventieve maatregelen zijn als het zwaard van Damocles dat boven het hoofd van deze ziekte hangt.
Dus, beste lezer, onthoud dit: hondsdolheid mag dan wel klinken als het script voor een slechte B-film, maar het is een dodelijke realiteit voor velen. Laten we onze harige vrienden beschermen door verantwoordelijke eigenaars te zijn en op de hoogte te blijven van de juiste voorzorgsmaatregelen.
En wil je een sneakpreview hoe een dolle hond zich gedraagt? Teken in op onderstaande fotoserie. Eigenaars van Rhodesian Ridgeback herkennen zich er vast in. Tijden de puberteit zijn zij de punkers uit de hondenwereld, zeg maar dino’s op speed. Als ze spelen gedragen ze zich als een baldadige Tyrannosaurus rexen die dronken iedereen in het café uitdagen om een rondje te knokken. Achter hun elegante façade schuilt een vuur dat smeult, klaar om op te laaien in een episch gevecht tussen de koningen en koninginnen van het hondenrijk.
Het begint met een waarschuwende grom, een trilling die de lucht doet beven en de bladeren doet ritselen alsof de natuur zelf hulde brengt aan deze titanenstrijd. De tanden worden ontbloot, glinsterend in het zonlicht als messen gesmeed in de smidse van de natuur. Ze cirkelen om elkaar heen als rivaliserende gladiatoren, klaar om te zien wie het recht heeft om de tijgerprint troon te bestijgen.
En dan, zonder waarschuwing, barst het gevecht los. Een explosie van spieren en energie, van tanden die elkaar ontmoeten als het lot dat in een kaartspel wordt bepaald. De grond trilt onder hun kracht, en de omstanders houden hun adem in terwijl deze Ridgebacks elkaar uitdagen in een duel dat enkel te vergelijken is met de woordenoorlog tussen rivaliserende bloggers.
Ze bijten, grommen en worstelen als demonen in een wervelende dans van agressie en vastberadenheid. De ‘ridge’ op hun ruggen lijkt als een opgeheven zwaard dat de wereld uitdaagt om te getuigen van hun strijd. En terwijl ze vechten, lijkt de tijd stil te staan, alsof het universum zelf wacht op het moment waarop één van hen zal zegevieren en de titel van Alpha Ridgeback zal opeisen.
Maar, zoals in elk episch verhaal, moet er uiteindelijk een einde komen aan het gevecht. Uitgeput en met blikken die geladen zijn met respect voor elkaars moed, trekken de Ridgebacks zich terug. Ze passeren je hijgend met hun arrogante blik. Nu leggen zij hun gracieus neer en beginnen aan een dutje dat zo’n 24 uur per dag duurt, enkel onderbroken wanneer zij het bijvullen van hun eetbak horen, er gekookt wordt in de keuken of er een stuk kaas uit de ijskast wordt gehaald. Rhodesian Ridgebacks, een ras apart.
¡Hasta la Victoria Siempre!
El Tjé
Tjerri's Blog 