Hondstrouw: [heel erg trouw; buitengewoon trouw; uitermate trouw]
Ach, de honden! Die trouwe viervoeters die hun kaken in je sokken vastbijten alsof het de laatste stukjes ham zijn op aarde. En dan heb je nog die andere soort van honden, de mensen, die beweren hondstrouw te zijn, maar waarvan je je soms afvraagt of ze überhaupt een beenderenstukje trouw in hun hele lijf hebben zitten. Lieve lezers, ik wil het hier even hebben over dat fenomeen waar iedereen zo hoog mee oploopt: hondstrouw.
Je kent het wel, die beelden van honden die hun baasjes volgen alsof ze door de hel en terug zouden gaan om hun aai over de bol te krijgen. Wat een hoopje onvoorwaardelijke liefde! Maar laten we eerlijk zijn, als diezelfde hond een stukje spek aan de horizon ziet, dan is die zogenaamde trouw ver te zoeken. Weg zijn ze, met die trouwe staart tussen de benen. Als je erover nadenkt, lijkt die zogenaamde hondstrouw soms verdomd veel op onze eigen menselijke wispelturigheid.
En laten we het dan eens hebben over die menselijke honden, die ook beweren trouw te zijn. Ze zweren dat ze je door dik en dun zullen steunen, maar zodra er een knappe kerel of een mooie dame voorbijloopt, zijn ze plotseling vergeten wie je bent. Ze likken je gezicht misschien niet letterlijk af, maar je voelt je wel behoorlijk bij de neus genomen. En eerlijk gezegd, soms lijkt die zogenaamde hondstrouw net zo bedrieglijk als een goedkope fles wijn die beweert een grand cru te zijn.
Maar laten we niet te cynisch worden, beste lezers. Misschien is hondstrouw gewoon een complexe cocktail van instinct, emoties en omstandigheden. Misschien moeten we niet te hard oordelen over die honden die een zwak hebben voor sappige botten, of die mensen die af en toe zwichten voor verleidingen. Misschien moeten we gewoon proberen te begrijpen dat trouw niet altijd zwart-wit is, en dat we allemaal wel eens struikelen op het pad van loyaliteit.
Dus laten we onze viervoetige vrienden niet te snel veroordelen en laten we die menselijke honden een beetje ruimte geven om te falen. Misschien is hondstrouw wel net zo veel een mythe als een sprookje over pratende wolven. Maar weet je, zelfs als die trouw soms ver te zoeken lijkt, blijft er toch iets moois hangen aan de gedachte dat we, hoe onvolmaakt ook, allemaal ergens diep vanbinnen een beetje hondstrouw in ons hebben zitten. Of misschien is dat gewoon de romantische kant van mijn cynische ziel die aan het woord is. Wie zal het zeggen?
Tot blafs! Woef …
Tjerri
Tjerri's Blog 