Omdat de vooruitzichten voor ons bezoek aan Yosemite ronduit slecht waren tokkelde ik met klamme handjes op mijn iPad om een update te verkrijgen over de rampzalige branden die woekerden in één van de meest bezochte natuurparken van de USA. Na een prima ontbijt ging het dan ook ook onverwijld naar het Monobasin Scenic Area Visitor Center. Daar kwam de verlossende bevestiging dat die dag Highway 120 open ging en een doorgang garandeerde van oost naar west. Mijn zucht van oplichting wakkerde bijna het smeulende vuur aan, mijn ogen gloeiden van opwinding en mijn lichaam brandde van verlangen om aan de tocht te beginnen. Wollige beeldspraak om duidelijk te maken dat er een enorme last van mijn schouders viel. Mocht Hwy. 120 gesloten zijn moest ik zo’n 500 km om rijden want aan de andere kant van de Sierra’s was onze kamer al gereserveerd …
Gouden tip voor bezoekers van de Nationale Parken: koop een jaarpas! Het kost je amper $80 en is geldig voor je voertuig en de inzittenden (max. 4 volwassenen). Ga je in elk park per bezoek betalen ben je een fortuin kwijt. Bij je vertrek kan je er nog je vrienden mee plezieren want het pasje is niet op naam noch op nummerplaat … Just saying. En oh ja, je mag via de ‘priority lane’ binnen rijden.
Na het pasje te hebben gekocht ging het dus richting Yosemite en het eerste dat opviel was … de rook en de brandgeur. Afknapper, want zo kan je niet optimaal genieten van de vergezichten. Desondanks toch blij dat we er zijn geweest. En zoals een bekende ‘Ollander’ het ooit zei heeft elk nadeel zijn voordeel: er waren relatief weinig bezoekers. Omdat enkel Tioga Road (aka Hwy. 120) open was misten we de obligate Yosemite Valley, Half Dome en El Capitan. Nu ja, Capitans genoeg gezien in mijn leven, eentje meer of minder. Het glas is altijd half vol bij mij. Om niet met een autostrade gevoel achter te blijven kozen we dan maar om de kleinere wegen te volgen eens weg uit Yosemite. Geen seconde spijt van gehad. In Fresno, waar we zouden slapen, viel toch geen bal te beleven.
En de Fuji? Ik kon en kan maar niet wennen aan het gepriegel met die kleine knopjes en het achterlijke menu om aan je instellingen iets te veranderen. Qua beeldkwaliteit moet ik zeggen dat het geen high-end is maar beduidend beter dan de gemiddelde dslr. Spijtig genoeg is de prijs ook bovengemiddeld hoog maar alla …
Het bruggetje? Beetje voorspelbaar maar alla … No matter what we get out of this I know we’ll never forget …
Tsjauw!
Tjerri
Tjerri's Blog 