Over de rit van Bakersfield kan ik kort zijn: lang en eentonig. Voor je het weet heb je – alweer – een kleine 500 km op de teller. Geen ruk te beleven onderweg en als je al eens stopt om de benen te strekken ben je blij met ieder streepje schaduw en wil je als een speer terug naar, en in je gekoelde ijzeren huifkar.
Las Vegas dan maar. Hier kan ik ook bondig over zijn: ga er ooit in je leven eens naar toe. Je weet niet wat je overkomt. Moeilijk te omschrijven. De enige omschrijving wat in de buurt komt is een gigantisch lunapark op maat van volwassenen geschreven. Bloedheet is het er en je kan er amper op straat rondlopen, omwille van de ondraaglijke hitte, maar dat hoeft dan ook geen probleem te zijn. Je kan bijvoorbeeld van hotel naar hotel – lees casino naar casino – wandelen en amper in de buitenlucht komen omdat alle hotels en winkels geschakeld lijken. Of je kan opteren om op straat in de zon rond te lopen. Zo had ondergetekende het idee opgevat om van ons hotel naar het MGM te stappen, en gezien de afstand leek dit een eitje. Mijn niet-zo-smart-phone vertelde me dat het slechts 1,7 km was en vertaalde dit naar 21 minuten wandelen. A walk in the park als het ware. Bij aankomst bleek het eerder genoemde eitje hard gekookt en mijn troepen waren – hoe breng ik het voorzichtig – not amused. Mijn vriend ter plaatse, ene Mr. C. geloofde eerst zelfs niet dat we te voet waren gekomen – iedereen neemt een taxi in Las Vegas – maar toen hij overtuigd was noemde hij ons eerbiedig ‘special troopers from Belgium. Respect! Nu gij … Bleek dat het buiten 46° was. Celsius wel te verstaan. In de schaduw. Deze troopers liepen in de zon op het middaguur. Don’t try this at home. De relatie met je geliefden wordt er niet beter van.
De in en outs dan maar. Ga zeker naar een show zien. Wij zagen er ‘Ka’ en ‘Mystère’ van Cirque du Soleil en bleven achter met open mond. En dan heb ik het nog niet gehad over het feit dat ik voor 1.650 mensen op het podium werd geroepen voor een – uiteraard stijlvolle – act. Mrs. C. was ondertussen aan het flikflooien met een andere toeschouwer. Heb ik van mijn dochters moeten horen. Voor ik het wist was ik verdwenen in een kist en bevond ik me back-stage. I kid you not! Loop de strip eens op en af, met gesloten mond want het is er ècht te warm en te droog. Vergaap je in de talrijke casino’s langsheen de strip en ga zeker eens binnen in het Cesars hotel. De winkelboulevard daar is enorm groot. U leest het goed. Cesars hotel heeft zijn eigen winkelboulevard, binnen en airco gekoeld. Te vermijden: veel rondjes geven (biertje / glas wijn / frisdrank kost zo’n $10 zonder fooi). Werp een blik op de kaart vooraleer een restaurant binnen te stappen. Maak zelf een zin met ‘exorbitant, duur, belachelijk, smakeloze hap’. What happens in Las Vegas, stays in Las Vegas. You bet, zeker je geld …
De 23 mm op mijn X-Pro2 deed het naar behoren, getuige een paar mooie foto’s van gebouwen. Een stevige nabewerking is wel nodig maar dat maakt de voldoening net ietsiepietsie groter achteraf. De temperatuurtest heeft de Fuji alvast doorstaan.
Het bruggetje? Vleugje nostalgie uit Las Vegas …
Tsjauw!
Tjerri
Tjerri's Blog 