Partnergeweld …

Effe een gevoelig onderwerp aansnijden. Nu ja, aansnijden, eerder een randje er af snijden. ‘We’ – een zootje fotografiestudenten aan het CVO Leuven – mochten vrij een onderwerp kiezen en ‘ze’ – lees de vrouwelijke studentes – verkozen een man te portretteren aan de ketting met een sansevieria in een oude kamer. Of hij nu eenzaamheid moest uitstralen dan wel symbool staan voor partnergeweld kan ik mij niet meer herinneren. Te veel slagen op mijn hoofd gekregen weet je wel.

Zogezegd, zogezegd. ‘We’ togen naar het verre Tienen (ligt tussen Negenen en Elven) alwaar er een huis ter beschikking werd gesteld als decor en setting. Waarvoor dank Mr. T. In een mum of twee stond al het materiaal gebruiksklaar (4 flashes, 2 studioflitsers, snoots, kleppensetten, softboxen en de rest van de zooi). Het model D. was aardig op tijd en jullie mogen 2 maal raden wie de Chinese vrijwilliger was om D. te schminken. Juist. Ondergetekende heeft zich uiteraard professioneel gekweten van zijn taak. Zo kennen jullie mij toch. Niet ? Terwijl een in het rond huppelende Mr. M. foto’s stond te maken en riep “Het staat er op Tjerri !” stond ik het model klaar te stomen. Onder stress presteer ik het best …

Nadat we het model in een strak pak hadden gehesen, geschminkt en wel, stelde ik mijn camera op en begonnen we aan de lichtsetting. De rest van het team was ondertussen ook geland en de eerste foto’s kwamen live binnen op de Mac.

Om een lang verhaal kort te maken drukte ik voor de laatste keer af na een sessie van 3 uur. Oef … Inpakken en wegwezen voor de verlossende pint op de oude markt van Tienen. Dachten we. Het moment dat de str*nt de ventilator trof was toen ik de beelden van de Mac op een geheugenstick wou zetten voor iedereen. Noppes. De laatste 30 foto’s waren corrupt. Niet zoals bepaalde politiekers, neen, de beelden waren, nou ja, niet meer aanwezig. De pinten zijn omgezet in Duvels maar ondanks de vele tranen, zweet en bloed bleef de Mac zijn middenvinger uitsteken. En toen wist ik nog niet dat daags nadien de boodschap binnenkwam dat ‘we’ het geld voor een nieuw designkostuum kunnen ophoesten. Yup ! Blijkt dat er iets is fout gegaan en het kostuum onherstelbare schade heeft opgelopen. Verzekering ? Anyone ? Mr. M. is ondertussen nog naarstig op zoek naar hulp- en andere programma’s om de ter ziele gegane foto’s toch nog ergens op te graven uit de krochten van de Mac. Wij blijven hopen.

Hieronder een schamele poging van mij om met hetgeen wat we wel konden recupereren tot een leuke foto te komen. Close but no cigar … Toch nog een ‘hip, hip’ voor het team. We hebben ons best gedaan en ons, op een weliswaar niet alledaagse manier, geamuseerd.

Voor het bruggetje moest ik niet lang nadenken. Ik val in herhaling, ik weet het. Ik val in herhaling, ik weet het.

Tsjauw !

Tjerri

Blue eyes …

Buenas dias ! Een nieuwe dag en hopelijk kan ik er een beter einde aan breien dan aan die van gisteren. Gisteren middag liep ik nog zo zenuwachtig rond als een misdienaar bij het vernemen van het nieuws dat de nieuwe babysit de lokale pastoor is. En kon ik toch met mijn geluk geen blijf. Deze jongen had een front- èn backstage pasje kunnen bemachtigen voor het optreden van “Daan” ! Dit leverde geheid de beste foto’s op van ‘t jaar en ik wist met mijn opgewondenheid haast geen blijf.

Vandaag ? Wel vandaag ben ik de koning te rijk … in ‘t land van de blinden. Snif. Je weet wel, ongeluk, klein hoekje. Op weg naar ‘t optreden is ondergetekende zwaar ten val gekomen. Vul zelf maar aan met : fiets; geen helm; hoofdwond; ziekenhuis; 6 hechtingen; tijdelijk (dat hoop ik dan toch) helft zicht kwijt …

Maw, ik kan mijn geliefde D700 een tijd aan de kant laten. Onmogelijk om nog een foto te maken. Met een bang hartje heb ik gevraagd aan mijn omgeving een testfotootje te maken en mijn cam te checken op schade maar blijkbaar is er niets stuk. Gebouwd als een tank. Mijn geschutskoepel daarentegen …

Maar over naar de fotoshoot van woensdag. Ik hou er aan om mijn verhaal af te maken, ondanks mijn tijdelijke handicap. Typen valt niet echt mee maar alla. Al een geluk dat ik blind kan typen (pun intended). Als er meer fouten in mijn tekst staan dan gewoonlijk : jullie kennen de reden en ik sla alvast een mea culpa.

We waren dus gebleven bij de schminksessie.
Mr. I. en Mrs. M. versterken hun inwendige ik.

Mr. I. wordt vakkundig onder handen genomen door onze MUA.

Ik zie u Gere Richard reviseted.

Mrs. S. is nog steeds naarstig op zoek naar strijk terwijl Mrs. V. haar neus ophaalt voor hetgeen Mr. G. haar wil tonen. Mrs. A. stuurt Mrs. Z. aan.

De MUA stoft Mr. G. af.

Dat heet dan gelukkig zijn …

Wat gaat er door dat hoofd van Mr. G. ? De regie kijkt nauwkeurig toe op het gefriemel van Mr. P.

Een blik op de scène. Mr. M. overlegt met de regie terwijl modellen en MUA verder overleggen. Je kan de cam laag op het statief zien staan met in de hoek de macbookPro voor het tethered shooten.

Sommigen zijn al aan de broodjes begonnen.

En sommige hebben ze al achter de kiezen.

Mrs. C. krijgt aanwijzingen van de regie over de gezichtsuitdrukkingen die van haar worden verwacht. Bemerk de professionele serieux die dit topmodel uitstraalt. En dan zijn we nog maar aan de repetitie …

De tethered shooting wordt uitgetest. Achter Mr. M. is het klaar en duidelijk net zoals voor de anderen, terwijl die laatsten het niet echt door hebben.
Lees deze zin nu nog eens en weet me te vertellen of je mee bent. Het kan ook liggen aan het feit dat mijn hersenen ernstig door mekaar zijn geschud.

De wondere wereld van het tethered shooten. Mrs. V. – meester hij begint weer – kijkt aandachtig toe met Mr. P. De mac specialist Mr. M. (what’s in a name ?) kijkt gebiologeerd naar de roze olifant die voorbij schrijdt (niet in beeld).

Morgen nemen we de koe daadwerkelijk bij de horens en beginnen we de scène uit te lichten, modellen lopen heen en weer, en, en, …
Morgen dus …

Om mezelf een héél klein beetje te troosten is er geen bruggetje naar het bovenstaande. Ik vermoed dat jullie zich verwachtten aan Eye of the Tiger of zoiets maar neen. Er is wèl een kleine link met mezelf. Zet de knop op tien en sjeeken maar. Ik ga nog een beetje op mijn bed liggen – in ‘t donker – en hopen op betere tijden.

TsjAUW !

Tjerri

Child in time …

Start onderstaand youtube filmpje en lees dan verder.
Mrs. L. is weeral een jaartje ouder geworden. Time flies … Wat gaat er in godsnaam in zo’n kinderhoofd om denk ik dan. Toen ze zo door het venster stond te staren, de zon op haar gezicht kon ik het niet laten af te drukken. In zwart-wit is het voor mij een aangrijpend beeld geworden. Heb er voldoende werk aan gehad om de ZW omzetting te maken maar voor mij is ze geslaagd. Korreltje aan toegevoegd om het vroegere “argentic” gevoel naar boven te halen en voilà. I love my Nikon D700 !
Daarnet probeerde ik ze af te printen en o horror o referens, daar waar ik – blijkbaar tè – enthousiast was over de eenvoud van Apple z’n OS om hardware te installeren loop ik nu flink te balen. Om één of andere reden lukt het me niet om vanuit Aperture 3 direct te printen. Als ik wil printen gaat alles goed tot de laatste klik want dan komt er een extra menuutje uit het niks dat alle settings plots overruled … Ik moet dus – hopelijk komt de oplossing er snel – eerst mijn foto’s bewaren en een apart menuutje oproepen. Daarna via finder mijn foto’s zoeken en dan pas printen. Wat een sof. Maar genoeg gezaagd, geniet van de foto en laat de diep purperen mannen verder kelen.

Het bruggetje ? Nou ja, stukje gebak : Mrs. L. als de “sweet child” van dienst. Goud van oud of was het jong ? Enjoy !

Toedeloe met de koe …

Tjerri

Ha ! …

Nà de kus de ontlading. Mr. C. zijn enthousiasme kent duidelijk geen grenzen. Mrs. N. gunt het hem …
Jullie hebben dus het drieluik achter de kiezen. De selectie dient als vrij werk aan ’t CVO Leuven. Deze drie ZW foto’s ga ik nu proberen op Dibond te laten uitvoeren. Ik laat nog weten hoe het er uit ziet na productie. Best wel spannend.
Bij de weg, het is me opgevallen dat de foto’s in deze blog niet zo scherp zijn. Indien je er op klikt worden ze op volle resolutie plots wel scherp. Blijkbaar een probleem van progressieve jpegs. Onder windows kon ik dit beheersen. Met een Mac slaag ik er blijkbaar niet in progressieve jpegs te produceren met Aperture. Als er iemand de oplossing kent. Don’t hesitate.

Het bruggetje ? Ha ! ZW fotografie is – euh – zwart wit en dus tegengesteld. Een contradictie dus. Smijt die volumeknop naar rechts of het schuifje helemaal naar boven. Mr. J. heeft er een pijnlijke nek aan overgehouden aan hun passage in de Botanique vorige week. Oppassen dus met die in het rond vliegende haardossen en die hernia. Contraddiction!

Ondergetekende pogoënd af …

TJerri

Een zure appel …

Vandaag verder mijn iMac aan het verkennen geweest. Resultaat : hij is gecrasht ! Plotseling werd het scherm zwart en gedaan met werken. Aaargh, enkel afzetten lukte en toen ie daarna weer oplichtte een boodschapje : foutje (blabla) en rapport verzenden naar Apple. Toen het licht uitging kreeg ik bijna een – pun intended – appelflauwte. Maar bon, de foto die ik op dat moment aan ’t bewerken was bleek opgeslagen te zijn tot en met de laatste veranderingen in Aperture 3. Nog zoiets … Ik kan maar niet wennen aan die manier van werken met curves. Vroeger trok ik en sleepte ik aan die curves dat het een lieve lust was. Nu ? Pfff, enkel met schuifjes spelen en op goed geluk ophouden. Vreemde manier. Maar goed, genoeg gezaagd en terug naar de core business van deze blog : foto’s. Toen de zon onderging scharrelde ik mijn Nikon van de kast, grabbelde ik Mrs. Z. vast en posteerde haar voor het venster. ’t Was vlug vlug vlug en ik merkte pas achteraf dat er een vervelende streep het beeld verknoeit. Dit is een balein van een rolgordijn. Omdat het slechts een oefening is post ik ze maar. Nu ik weet eveneens, de finesses van de Aperture raw convertor heb ik nog niet ècht onder de knie maar het begint de goede kant uit te gaan. Don’t judge too hard on this one …

Het bruggetje dan maar. Lang heb ik niet moeten zoeken. ’t Origineel duurde te lang en deze opgepoetste versie vind ik minstens even goed, dan wel beter. Desenchantée … of wat had ge gedacht ?

Tsjauw !

Tjerri

ps. ‘k Heb nog steeds dat f°cking copyright symbool niet gevonden. Anyone ?

The Big Apple …

Met zijn allen (op z’n De Saedeleers) : “Daar is ‘em ! Daar is ‘em !
Yup, de lang begeerde en gegeerde iMac 27” staat hier op mijn bureau te pronken. Wat een design, ken zijn evenknie niet. Echter, er is een maar … Dit werkt zo anders en op dit moment verwarrend voor mij, dat mijn “blogactiviteiten” er onder lijden. Mijn bewerking van foto’s ook … Ik ben dus overgeschakeld op Aperture 3 en – hallo ? – is dat effe aanpassen. Daar waar ik onder Windows als een wervelwind mijn workflow doorliep met irfanview en Gimp sta ik nu als een beginneling te knoeien met ‘projecten’, ‘stacks’, ‘masters’ en tutti quanti. Heb me ondertussen al een boek aangeschaft over Aperture 2 (ja, ja, ik weet het maar er is nog niets direct bij de hand over Aperture 3) maar ’t blijft momenteel lastig. Na veel kl*ten kan je hieronder mijn eerstgeborene aanschouwen. En wat had je gedacht ? …

Ik houd jullie op de hoogte van mijn vorderingen met Aperture 3 en mijn Mac. Ik ben nog altijd op zoek trouwens hoe ik extra tekens uit mijn klavier kan persen. De handleiding zegt “gebruik de option toets”, maar ik heb geen “option” toets op mijn klavier ! Pathetisch niet ?

Het bruggetje dan maar. Deze sound spookte door mijn hoofd toen ik de iMac uitpakte. Zààààlig.

Slu met de plu !

Tjerri