Partnergeweld …

Effe een gevoelig onderwerp aansnijden. Nu ja, aansnijden, eerder een randje er af snijden. ‘We’ – een zootje fotografiestudenten aan het CVO Leuven – mochten vrij een onderwerp kiezen en ‘ze’ – lees de vrouwelijke studentes – verkozen een man te portretteren aan de ketting met een sansevieria in een oude kamer. Of hij nu eenzaamheid moest uitstralen dan wel symbool staan voor partnergeweld kan ik mij niet meer herinneren. Te veel slagen op mijn hoofd gekregen weet je wel.

Zogezegd, zogezegd. ‘We’ togen naar het verre Tienen (ligt tussen Negenen en Elven) alwaar er een huis ter beschikking werd gesteld als decor en setting. Waarvoor dank Mr. T. In een mum of twee stond al het materiaal gebruiksklaar (4 flashes, 2 studioflitsers, snoots, kleppensetten, softboxen en de rest van de zooi). Het model D. was aardig op tijd en jullie mogen 2 maal raden wie de Chinese vrijwilliger was om D. te schminken. Juist. Ondergetekende heeft zich uiteraard professioneel gekweten van zijn taak. Zo kennen jullie mij toch. Niet ? Terwijl een in het rond huppelende Mr. M. foto’s stond te maken en riep “Het staat er op Tjerri !” stond ik het model klaar te stomen. Onder stress presteer ik het best …

Nadat we het model in een strak pak hadden gehesen, geschminkt en wel, stelde ik mijn camera op en begonnen we aan de lichtsetting. De rest van het team was ondertussen ook geland en de eerste foto’s kwamen live binnen op de Mac.

Om een lang verhaal kort te maken drukte ik voor de laatste keer af na een sessie van 3 uur. Oef … Inpakken en wegwezen voor de verlossende pint op de oude markt van Tienen. Dachten we. Het moment dat de str*nt de ventilator trof was toen ik de beelden van de Mac op een geheugenstick wou zetten voor iedereen. Noppes. De laatste 30 foto’s waren corrupt. Niet zoals bepaalde politiekers, neen, de beelden waren, nou ja, niet meer aanwezig. De pinten zijn omgezet in Duvels maar ondanks de vele tranen, zweet en bloed bleef de Mac zijn middenvinger uitsteken. En toen wist ik nog niet dat daags nadien de boodschap binnenkwam dat ‘we’ het geld voor een nieuw designkostuum kunnen ophoesten. Yup ! Blijkt dat er iets is fout gegaan en het kostuum onherstelbare schade heeft opgelopen. Verzekering ? Anyone ? Mr. M. is ondertussen nog naarstig op zoek naar hulp- en andere programma’s om de ter ziele gegane foto’s toch nog ergens op te graven uit de krochten van de Mac. Wij blijven hopen.

Hieronder een schamele poging van mij om met hetgeen wat we wel konden recupereren tot een leuke foto te komen. Close but no cigar … Toch nog een ‘hip, hip’ voor het team. We hebben ons best gedaan en ons, op een weliswaar niet alledaagse manier, geamuseerd.

Voor het bruggetje moest ik niet lang nadenken. Ik val in herhaling, ik weet het. Ik val in herhaling, ik weet het.

Tsjauw !

Tjerri

Zucht …

Wat een rotweer vandaag zeg, om het maar niet te hebben over gisteren. Uren in de auto om naar huis te geraken vanuit Noord-Holland. ‘k Moest niet alleen de gebruikelijke files trotseren maar eveneens de barre koude wind en – moeilijk te geloven – de sneeuw. Yup, Koning Winter was effe terug van weggeweest.
Met een stressbal in de maag heb ik me dan toch voor mijn Mac neergepoot en ben ik aan het vervolg van de fotoshoot met Mrs. V. begonnen. Wat een ellende …
Het bewerken van de foto’s wel te verstaan.
Ik dacht er de hele reeks door te draaien maar dit bleek wishfull thinking te zijn. Aangezien Mrs. V. op een witte achtergrond zat zie je echt elke zwarte veeg, streep, vlek, kreukje, kortom elke fout op de achtergrond. Tijdens de fotosessie had ik al opgemerkt dat ik niet echt de ster van de avond zou zijn bij mijn vrienden met hoogpolig poolwit vasttapijt. Niet dat ik er bij loop alsof ik net vanonder een modderlawine ben gehaald, maar met dit weer zijn je zolen toch niet brandschoon.
Mental note : volgende keer naar studio makkelijke schoenen meenemen met droge en propere onderkant. Zei daar iemand teensletsen ? En als ik dan toch bezig ben, makkelijke kleren : boxershort onder een wit marcelleke. Gecombineerd met teensletsen hebben we een winner dames en heren. Ik kwam namelijk net van mijn werk en strak in ’t pak – nou ja, de cravatte en de vest gingen wel uit – is niet echt de ideale battle dress voor de portretfotograaf.
Ik had het echter over de niet-zo-wit-meer-zijnde achtergrond. Nadat bleek dat ik er met de ‘repair tools’ van Aperture niet ging komen schakelde ik al vlug over op CS5. Photoshop dat ze zeggen.
Nou moe. Het wegmoffelen van dit soort schoonheidsfoutjes duurde een eeuwigheid. Naar het einde toe begonnen alle kleine vlekjes op en neer te dansen voor mijn ogen tot het pijn deed. Toen ik dan eindelijk kon beginnen aan het hoofdonderwerp, Mrs. V., was ik al ver heen.
Ik kreeg hoe langer hoe meer de pest in toen ik zag dat het zwarte outfit niet echt vrij was van witte stofjes. En het beterde er niet op want eenmaal klaar moest ik het geheel opslaan, importeren naar Aperture om daar met een plug-in aan de slag te gaan om op te scherpen. Bij het nauwkeurig bekijken van de foto in Aperture zag ik nog een paar schoonheidsfoutjes die ik vlug zou wegwerken in CS5. And that was the moment the shit hit the fan …
Ik bleek namelijk de file te hebben overschreven met de nieuwe bewerkte versie and no way back.
Terug van scratch beginnen dus en pas om half één raakte mijn hoofd het ergonomisch voorgevormde traagschuimen kussen. Enfin, beauty retouches en ik zijn geen ideale match. Nog niet want vrijdag, morgen dus, ga ik een spoedcursus volgen. Ben benieuwd.
Ondertussen laat ik in het midden of onderstaande foto op iets trekt. Mrs. V.’s gezicht spreekt alvast boekdelen …

’t Bruggetje ? Vlekjes die op en neer springen tot het pijn doet in combinatie met het dislectisch stemmetje in mijn hoofd dat zegt : ‘Waar zijn die handjes ? Rretji is in the house !’ …

Met licht hossende groeten.

Tjerri

Koekoe !

De inspiratie loopt wat achter … Bij ontstentenis van goede titels moest ik dus op zoek naar goede foto’s. Hmm, ook geen sinecure. Maar wat gebeurt er als je aan de slag gaat met Aperture op zoek naar de goede toning ? Aha ! Hieronder een probeersel. Mrs. Z. in een apart kleurtje.

Het bruggetje dan maar. Volgend nummertje maakt me gewoon vrolijk, net als de bovenstaande prent. Hop met de beentjes …

Slu !

Tjerri

Lick my stick …

Jawel, de titel is al een goed begin. Het voorspel op wat nog volgen moet. De langverwachte shoot van onze eigenste Digi III-ers van ’t CVO Leuven. Wat zeg ik ? De moeder van alle shoots !
Wat vooraf ging … In Digi III dienen we als “examen” een ge-ensceneerde groepsfoto uit onze camera obscura digitalis te persen. Na een potje brainstormen rijpte de idee om een shoot in een lounge bar te organiseren.
We schrijven D-Day+1 en ik heb hierbij de eer en het genoegen om de vrucht van onze arbeid beetje bij beetje van zijn schil te ontdoen en de aandachtige lezer van deze blog kond te doen van het verhaal achter de shoot.
Ik hoop hier elke dag een klein beetje meer te ontbloten – pun intended – van deze klijvende ervaring. Hopelijk heb ik tegen volgende week de slideshowmaker van Aperture 3 voldoende onder de knie om jullie te trakteren op een – ahum – professionele slideshow.
De hele crew heeft de nodige lol beleefd en mocht de foto niet in de smaak van de jury vallen : f*ck ‘em ! Wij hebben ons geamuseerd.
Indien jullie volledig in het verhaal willen meegaan kunnen jullie eerst de video onderaan starten en de muziek mee laten lopen op de achtergrond. Willen jullie de foto etwas groter op jullie scherm : gewoon op klikken.
Gentlemen, start your engines !
Het begin liegt er al niet om, de toon is gezet. Het verhaal van sex, drugs en Rock & Roll neemt een aanvang met sloten alcohol …

Rietjes zijn altijd handig om tot op de bodem te gaan.

Bij deze is het bewezen, alcohol maakt de tongen losser …

The heat is on …

Zo ik hoop dat de interesse voldoende geprikkeld is om morgen terug een kijkje te komen nemen voor aflevering twee van dit klassieke drama.
Het bruggetje naar het audiovisuele ligt voor de hand. Een hete chocomelk …

Toedeloe met de koe !

Tjerri

Child in time …

Start onderstaand youtube filmpje en lees dan verder.
Mrs. L. is weeral een jaartje ouder geworden. Time flies … Wat gaat er in godsnaam in zo’n kinderhoofd om denk ik dan. Toen ze zo door het venster stond te staren, de zon op haar gezicht kon ik het niet laten af te drukken. In zwart-wit is het voor mij een aangrijpend beeld geworden. Heb er voldoende werk aan gehad om de ZW omzetting te maken maar voor mij is ze geslaagd. Korreltje aan toegevoegd om het vroegere “argentic” gevoel naar boven te halen en voilà. I love my Nikon D700 !
Daarnet probeerde ik ze af te printen en o horror o referens, daar waar ik – blijkbaar tè – enthousiast was over de eenvoud van Apple z’n OS om hardware te installeren loop ik nu flink te balen. Om één of andere reden lukt het me niet om vanuit Aperture 3 direct te printen. Als ik wil printen gaat alles goed tot de laatste klik want dan komt er een extra menuutje uit het niks dat alle settings plots overruled … Ik moet dus – hopelijk komt de oplossing er snel – eerst mijn foto’s bewaren en een apart menuutje oproepen. Daarna via finder mijn foto’s zoeken en dan pas printen. Wat een sof. Maar genoeg gezaagd, geniet van de foto en laat de diep purperen mannen verder kelen.

Het bruggetje ? Nou ja, stukje gebak : Mrs. L. als de “sweet child” van dienst. Goud van oud of was het jong ? Enjoy !

Toedeloe met de koe …

Tjerri

Ha ! …

Nà de kus de ontlading. Mr. C. zijn enthousiasme kent duidelijk geen grenzen. Mrs. N. gunt het hem …
Jullie hebben dus het drieluik achter de kiezen. De selectie dient als vrij werk aan ’t CVO Leuven. Deze drie ZW foto’s ga ik nu proberen op Dibond te laten uitvoeren. Ik laat nog weten hoe het er uit ziet na productie. Best wel spannend.
Bij de weg, het is me opgevallen dat de foto’s in deze blog niet zo scherp zijn. Indien je er op klikt worden ze op volle resolutie plots wel scherp. Blijkbaar een probleem van progressieve jpegs. Onder windows kon ik dit beheersen. Met een Mac slaag ik er blijkbaar niet in progressieve jpegs te produceren met Aperture. Als er iemand de oplossing kent. Don’t hesitate.

Het bruggetje ? Ha ! ZW fotografie is – euh – zwart wit en dus tegengesteld. Een contradictie dus. Smijt die volumeknop naar rechts of het schuifje helemaal naar boven. Mr. J. heeft er een pijnlijke nek aan overgehouden aan hun passage in de Botanique vorige week. Oppassen dus met die in het rond vliegende haardossen en die hernia. Contraddiction!

Ondergetekende pogoënd af …

TJerri

De eerste maal …

Hehe, alweer een weekje geleden dat ik nog postte maar ik heb een – nou ja – valabel excuus. Woensdag laatstleden was het D-Day voor “eigen werk in de studio” aan ’t CVO. Of ik nu aan ’t slapen ben geweest, met mijn gedachten op een trimaran zeilboot was langsheen de kust van Curaçao of domweg geen vriendjes heb, feit is dat ik plots werd geconfronteerd met de ondraaglijke eenzaamheid van het bestaan : ik stond er alleen voor. Al de andere collega studenten hadden groepjes gevormd om de opdracht tot een goed einde te brengen, het antwoord op de vraag “en wat gaat gij doen ?” kwam er bij mij stamelend uit : naaktfotografie. Iedereen paf en niet in ’t minste ikzelf. Onze docent Mr. P. zag er verder geen graten in en ging een studio / leslokaal voor me ritselen. En toen kwam voor mij de volgende uitdaging, namelijk een bereidwillig model vinden. Al vlug rijpte het idee om een koppel te strikken. En wat had je gedacht ? Yup, niemand te vinden tot ik aan Mr. C. en Mrs N. dacht. Gebeld en jawel hoor, no problemo. D-Day naderde en ondergetekende kreeg langzamerhand klamme handjes. Omdat ik de praktische kant schier onmogelijk alleen aankon – opstelling, belichting, tethered shooting, kabels, verplaatsen materiaal, … – haalde ik op het laatste nippertje Mr. L. uit zijn honk en erbij. Bij deze : nogmaals bedankt Mr. L. voor de hulp.
Genoeg gezeverd hoor ik jullie denken, waar zijn de foto’s ? Welnu, na dagen, avonden en nachten te hebben geworsteld met Aperture 3 annex plug-ins en allerlei instellingen is hier numero uno !

Jullie ogen zijn nog ok, dit is geen naaktfoto. Er moeten grenzen zijn op deze blog niet ? Dit is nl. één van de eerste foto’s als amuse bouche. Het betere werk komt nog …
Het bruggetje ? Aangezien dit numero uno was van mijn allerallereerste fotoshoot in studio omstandigheden is Lene Lovich een binnenkoppertje …

Tot in den draai !

Tjerri

Een zure appel …

Vandaag verder mijn iMac aan het verkennen geweest. Resultaat : hij is gecrasht ! Plotseling werd het scherm zwart en gedaan met werken. Aaargh, enkel afzetten lukte en toen ie daarna weer oplichtte een boodschapje : foutje (blabla) en rapport verzenden naar Apple. Toen het licht uitging kreeg ik bijna een – pun intended – appelflauwte. Maar bon, de foto die ik op dat moment aan ’t bewerken was bleek opgeslagen te zijn tot en met de laatste veranderingen in Aperture 3. Nog zoiets … Ik kan maar niet wennen aan die manier van werken met curves. Vroeger trok ik en sleepte ik aan die curves dat het een lieve lust was. Nu ? Pfff, enkel met schuifjes spelen en op goed geluk ophouden. Vreemde manier. Maar goed, genoeg gezaagd en terug naar de core business van deze blog : foto’s. Toen de zon onderging scharrelde ik mijn Nikon van de kast, grabbelde ik Mrs. Z. vast en posteerde haar voor het venster. ’t Was vlug vlug vlug en ik merkte pas achteraf dat er een vervelende streep het beeld verknoeit. Dit is een balein van een rolgordijn. Omdat het slechts een oefening is post ik ze maar. Nu ik weet eveneens, de finesses van de Aperture raw convertor heb ik nog niet ècht onder de knie maar het begint de goede kant uit te gaan. Don’t judge too hard on this one …

Het bruggetje dan maar. Lang heb ik niet moeten zoeken. ’t Origineel duurde te lang en deze opgepoetste versie vind ik minstens even goed, dan wel beter. Desenchantée … of wat had ge gedacht ?

Tsjauw !

Tjerri

ps. ‘k Heb nog steeds dat f°cking copyright symbool niet gevonden. Anyone ?

The Big Apple …

Met zijn allen (op z’n De Saedeleers) : “Daar is ‘em ! Daar is ‘em !
Yup, de lang begeerde en gegeerde iMac 27” staat hier op mijn bureau te pronken. Wat een design, ken zijn evenknie niet. Echter, er is een maar … Dit werkt zo anders en op dit moment verwarrend voor mij, dat mijn “blogactiviteiten” er onder lijden. Mijn bewerking van foto’s ook … Ik ben dus overgeschakeld op Aperture 3 en – hallo ? – is dat effe aanpassen. Daar waar ik onder Windows als een wervelwind mijn workflow doorliep met irfanview en Gimp sta ik nu als een beginneling te knoeien met ‘projecten’, ‘stacks’, ‘masters’ en tutti quanti. Heb me ondertussen al een boek aangeschaft over Aperture 2 (ja, ja, ik weet het maar er is nog niets direct bij de hand over Aperture 3) maar ’t blijft momenteel lastig. Na veel kl*ten kan je hieronder mijn eerstgeborene aanschouwen. En wat had je gedacht ? …

Ik houd jullie op de hoogte van mijn vorderingen met Aperture 3 en mijn Mac. Ik ben nog altijd op zoek trouwens hoe ik extra tekens uit mijn klavier kan persen. De handleiding zegt “gebruik de option toets”, maar ik heb geen “option” toets op mijn klavier ! Pathetisch niet ?

Het bruggetje dan maar. Deze sound spookte door mijn hoofd toen ik de iMac uitpakte. Zààààlig.

Slu met de plu !

Tjerri