Gisterenavond logeerde ik aan de jachthaven van IJmuiden (NL) en ben er met mijn fotospullen op uit getrokken. Weeral iets bijgeleerd onder het motto – euh – wij reizen om te leren. Nachtfotografie. Mmmm, grandioos “den bos ingegaan”. Een soort van bospoeper dus, maar dan aan zee. Dit brengt me op een idee. Nà van vlees en bloed, van vis en water. Een reeks over het wel en wee van een vissersfamilie, met in de hoofdrol een duinpoeper …
Maar we wijken af. Bedoeling was een paar nachtshots te maken van de staalfabriek Corus. Nadat ik de pier van de haven had afgedweild, zo’n slordige 7 km heen en terug (sic), rond een uur of zes ’s avonds, was ik afgepeigerd en ben ik hotelwaarts gekeerd. Stommiteit bleek achteraf. Je ziet in de “nachtfoto’s” haast geen detail meer in ’t zwart. Beginnersfout, je dient net nà zonsondergang te gaan kieken, zodat je nog enig detail hebt in de lucht en of water.
Het baken aan de ingang van de vaargeul – zie foto bovenaan deze post – is dan weeral wel geslaagd. Vind ik …
Tjerri
Gisteren, Valentijnsdag nota bene, is Miss. C. toegetreden tot de Alfisti. De Italiaanse mooie staat nu voor de deur. Nee, de andere, die waarvoor rijtaks dient te worden betaald.
Ondertussen is Miss C. dol enthousiast en, toegegeven, ze is mooi. De Alfa ook trouwens. Maandenlang catalogi uitpluizen. Oeverloze monologen. Eindeloze discussies. Kortom, na een normaal beslissingsproces van een vrouw, staat de Alfa 159 te glimmen op de oprit. Een ritje met een nieuwe wagen is nooit weg en na een vluchtig kusje aan de kersverse Alfista heb ik mijn fotozak meegegraaid en ben ik een toertje wezen doen. Toys for boys. Leuke wagen, sportief weggedrag alhoewel ik het insturen wat licht vind. Het sportieve komt vooral van de looks van deze Italiaan. De boordinstrumenten zijn mooi geïntegreerd en naar de bestuurder gedraaid. Toerenteller en snelheidsmeter centraal en drie aparte klokjes vertellen me de temperatuur, benzineniveau en turbodruk. Je ziet, zelfs ondergetekende valt al voor “la bella”. Onze Italiaanse heeft wel een minpunt. De bediening ! Gruwel. Je moet het maar eens proberen want woorden schieten hier te kort. De ingenieurs die het Blue&Me Nav systeem hebben bedacht moeten dringend even bezinnen. Het systeem, dat ook kan worden gestuurd via spraak, stuurt de radio aan, zorgt voor handenvrij “Bleutooth” bellen en wijst je de weg bij monde van een Nederlands dame. Da’s echter de theorie en mijn inziens een holle marketingboodschap. Gebruiksgemak ? Staat niet in hun woordenboek. Een even grote gruwel is de bediening van het menu dat je toegang verleent in de, o ironie, “functies die de chauffeur het rijden makkelijker maken“. Yeah, right … Maar he, je rijdt met een Alfa. Da’s zo een beetje als computeren met een Apple. Je neemt de kleinigheden er bij en zwijmelt voor de design en de exclusiviteit. En over het design gesproken. Deze Alfa is mooi. De sportieve lijn, de grille vooraan, de lichtenrij, de alu velgen, alles in perfecte harmonie. Dat moet je die Italianen nageven. Ze kunnen nog wagens tekenen. Andere weggebruikers kijken je na. Of het naijver is of iets anders laat ik in het midden. Je lidmaatschap van de Alfisti maakt veel, zo niet alles goed. Als je een andere Alfista kruist denk je automatisch “tu quoque ?” Anyway, Miss C. is tevreden met haar scheurijzer in Luci di Bosco kleur. Bijgevolg ik ook.
Weten jullie trouwens wat een Italiaan met één hand is ? Da’s een Italiaan met een spraakgebrek …
Tjerri's Blog 