‘Watte ?’ hoor ik u denken. Met u bedoel ik dan de niet-Vilvoordenaar. Dé Vilvoordenaar weet uiteraard dat ik het over hem heb. Vergeet de ‘h’ niet aan te blazen bij het hardop lezen van de vorige zin. Maar dit terzijde. Welnu de Pjeirefretters van Vilvoorde kijken elk jaar uit naar de ‘Landbouwprijskamp’ ofte de Jaarmarkt van Vilvoorde. Honderden dieren worden dan door hun fiere eigenaars tentoongesteld en de publiekstrekker is dan het Brabants trekpaard.
Op de Rooseveltplaats kan je deze prachtdieren van nabij bewonderen en op het Tyndaeleplein kan je ze zelfs aan het werk zien in de wedstrijden voor ‘bereden Belgisch trekpaard en aangespannen‘. Noem maar man en paard. De hoefsmid geeft er van jetje alsof het een formule 1 wedstrijd betrof. Het gaat er alleen iets minder snel aan toe.
Het bruggetje ? Makkelijk zat en bovendien nog Vlaams ook …
Deze ‘Bull de Berlin’ – over deze woordspeling heb ik héél lang moeten nadenken – mocht Elektronik Sunday afsluiten. Schon gut, kein Problem moet de man hebben gedacht want het ging gelijk hard. Het publiek moest niet meer worden opgewarmd, dus dat scheelt een slok, en met het vallen van de avond nam de tropische hitte iets af. Scheelt ook een slok of twee. Om maar te zeggen dat als alles mee zit het culminatiepunt daarom niet sneller bereikt wordt, dan wel langer aanhoudt. Lekker … Te zien aan de lachende gezichten en de lichtjes deinende massa viel de Berlijner best in de smaak. Een meer dan waardige afsluiter van een top weekend en het enige minpunt is dat we alweer een jaar moeten wachten op de volgende editie. Af te meten aan de complimenten van het publiek, bewoners, overheidsdiensten èn – zeker niet te vergeten – de artiesten is het een onversneden succes geweest. Een bescheiden buiginkje met een virtuele bos bloemen naar de organisatie van mijnentwege is dan ook op zijn plaats. Net zoals een complimentje voor de inzet van Mrs. C. en Mr. M., mijn collega’s fotografen. Tot volgend jaar ?
Voor diegenen die de Deephouse scene kennen behoeft de naam Nico Morano geen verdere introductie. De anderen moeten zich terug even naar zaterdag verplaatsten tijdens het optreden van De Mens en Rock door Deephouse vervangen. Wat ik wil zeggen : Nico heeft een reputatie en speelde een thuiswedstrijd. En vooraleer jullie gekke dingen gaan denken door mijn vergelijking met De Mens, Nico heeft wel haar. Over de man zelve doen dan wel weer de gekste geruchten voor. Hij zou zo gebeten zijn door House – niet de dokter ! – dat hij zijn spraak aanpast met een ingebouwde pitch control (gekocht op e-bay in China) en hij zijn BPM regelt in functie van zijn gemoed. Sommige kwatongen beweren zelfs dat zijn kookplaat thuis een omgebouwde dj console is. Anderen fluisteren dan weer dat zijn hoofdtelefoon rechtstreeks in zijn achterhoofd wordt geplugd. Niets van dat alles kan ik jullie bevestigen noch ontkennen.
Wat ik wel kon vaststellen was dat toen Nico er tegen aan ging, er door het publiek een ‘je-ne-sais-quoi’ ging en er zich tevens een golf van enthousiasme van hen meester maakte. Ik bedacht gelijk dat deze dj de enige was die op alle edities van Elektronik Sunday heeft gedraaid. Tegelijk rekende ik na dat dit nog maar de tweede editie was maar alla.
Mais retournons à nos moutons. De passage van Nico Morano loste voor mij de verwachtingen in en af te leiden aan ieders enthousiasme, de gelukkige gezichten en de door elkaar heen dansende bezwete lichamen, stond ik niet alleen …
El gigante de España zou geen slecht klinkende bijnaam zijn voor de volgende gast dj. De man uit Valencia die uit het shuttle busje stapte kon zo uit het Spaans basketbalteam kunnen zijn weg gelopen om effe een setje te draaien onder een moordende zon op het Bolwerkplein. Enkel goeds gehoord over deze man en nu ik hem bezig gezien zal ik het zeker verder vertellen. Achter een stoïcijns uiterlijk gaat een vakman schuil die deephouse in- en uitademt. Links en rechts liep ik mensen tegen het lijf die hem al eerder aan het werk hadden gehoord en mijn eerste indruk bevestigden. Edu is keigoed …
Backstage stond een bebaarde Duitser heen- en weer te huppelen om zijn set aan te vangen. Als ik het goed heb begrepen was het de eerste keer op Belgische bodem voor hem. Ondertussen was Leesa al zo’n 5 kg afgevallen en 50 tinten roder geworden. Onze Teutoon stak gelijk van wal en leek zich van het warme weer niets aan te trekken. Zijn appeltje trok het zich overduidelijk wel aan. Na zo’n 10 minuten begaf de koeling het en daalde er een sacrale stilte over het plein. Dank zij het inventieve optreden van de technici (ze sleurden er een ventilator en zakken ijs bij) trilden de bassen als van welleer en kon onze bebaarde vriend zijn muzikaal kaartje afgeven. Met deutsche Gründlichkeit uiteraard. Het werd door iedereen in dank aanvaard en een welgemeende Danke Schön van het publiek werd zijn deel. Bis nächtsen Mahl !
Major Maeyer rondde zijn set af en de aflossing van de wacht kwam aanzetten in de vorm van een charmante dame uit het Gentse. Ondergetekende smolt weg. Of het door Leesa kwam of door de zinderende warmte laat ik in het midden. Ik was al lang blij dat ik even in de schaduw kon staan en genieten hoe ze naadloos de beats aan mekaar reeg op een naturelle manier. Deephouse voor gevorderden quoi. Ik had al veel goeds gelezen en gehoord van haar maar ‘live’ is toch altijd iets anders en ik kan enkel maar beamen wat men mij had verteld : Leesa is goed. De hitte eiste wel haar tol en ze klokte liters water achterover dat onmiddellijk zijn weg op natuurlijke wijze naar buiten vond. Onder de vorm van zweet wel te verstaan. Ze leek wel te stomen. Of dat aan de zinderende warmte lag of aan mezelf laat ik in het midden …
Dag 2 van Stage1800 kondigde zich stralend aan. En de koperen ploert deed zich gelden. Warm ! Nu ja, wat kan een organisator van een festival zich meer wensen. De brunch die vorig jaar plaatsvond in een miezerig weertje baadde deze maal in een zee van zon en een geur van zonnemelk. Figuurlijk dan. Het eten werd door de talrijk opgekomen vroege vogels met een brede glimlach verorberd. De glaasjes Cava vonden makkelijk hun weg naar de droge kelen. Lardeer de sfeer met de beats van Major Maeyer – de winnaar van onze contest op Vi.be – en je weet waarom diezelfde vogels zachtjes wiebelend aan tafel zaten. De nieuwe aankleding van het Bolwerkplein maakte het geheel compleet …
Het bruggetje ? Video zou hier niet echt op zijn plaats zijn. Daarom de enige echte Major Maeyer ‘Live recording op Stage1800’ …
Na Front 242 (2013) en The Neon Judgement (2014), breidden de organisatoren van Stage1800, met Praga Khan als hoofdact, een logisch vervolg aan hun line-up’s. Praga Khan, aka Maurice Engelen, hoeft verder weinig introductie. Was en is als Belgisch diskjockey betrokken bij oa. Lords of Acid, Jade 4U, Major Problem en 101 om er maar een paar op te noemen. Omdat ik hem eerder al bezig gezien had wachtte ik vol ongeduld op de explosieve mix van dancebeats en visuele hoogstandjes. Dat zijne hoogheid Praga Khan al wat kilometers op de teller heeft is zeker geen belemmering om de lichaamstemperatuur en de hartslag van de toeschouwers de hoogte in te jagen.
Voor deze gelegenheid kroop Tylaine – met de innemend mooie glimlach – Van den Broeck achter de keyboards, geflankeerd door the-most-sexy-beast-on-bass op de Belgische podia Ruth Verhelst (neen Michel De Coster, hiertegen maak je geen kans). Naast de beauty mocht de beast Erhan Kurkun de gitaar omgorden en de snaren beroeren terwijl Inja Van Gastel, Maurice zijn nieuw lief (dixit himself), in pure Gothic stijl het podium mocht onveilig maken. Iedereen vergaapte zich aan de choreografie en de opzwepende show. De danspartijen van de bloedmooie Renee Ruseler en Evelyne Delameilleure werden dan ook zeer gesmaakt. Mannen met een gezonde dosis testosteron – en hier en daar een verloren gelopen lesbienne – stonden er bij en keken er naar met bovengemiddelde aandacht. Bij mij flitste de gedachte ‘Don’t try this at home’ door het hoofd. Het oog wil ook wat mijnheer.
Maar goed, om de muziek èn de show was het te doen. Tijdens de intro van ‘Follow the sun’ kwamen de bandleden één voor één op en Maurice was blijkbaar in zijn schik. Met brede grijns begroette hij de afgereisde fans en schakelde de eerste versnelling in voor wat een dolle rit zou worden. ‘Love’ ging direct over in ‘Tausend Sterne’ en na ‘Freakazoidz’ en ‘Right or Wrong’ was het tijd voor goud van oud : ‘Breakfast in Vegas’. Ondertussen wiegden en dansten Renee en Evelyne een eind weg als volleerde nimfen en velen kwamen ogen te kort. Ik ondertussen ook adem maar alla. Amper bekomen zette Maurice en Co ‘Rock to the Beat’ en ‘I sit on Acid’ in. ‘Lonely’ en ‘Isolation’ knalde door de P.A. en enkel een dove lamme, of lamme dove zo u wil, kon bij deze orgie van licht en geluid stil blijven staan. ‘Phantasia’ luidde het einde van de set in en bij Power of the Flower ging iedereen loos met de crowd balls. De bandleden kwamen het publiek groeten en helaas speculaas, dag 1 van Stage1800 zat er op.
Hoeft deze band nog enige introductie ? Zo ja, hoe lang heeft uw verblijf op Frans Polynesië, verstoken van enig contact met de buitenwereld, geduurd ? Dit gezegd en geschreven zijnde, deze gasten zijn verbonden met de Vlaamse Rock als een paardensteak met Vilvoorde. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen en ikzelf duimde heimelijk dat de bekendste zingende kletskop van Vlaanderen – eat your heart out Ludo Mariman – ‘Gigippeke van Meulebeik’ op zijn setlist had neergepend.
Frank Vanderlinden (zang – gitaar), Michel De Coster (bas – zang), Dirk Jans (drums – zang) en David Poltrock (keyboards – zang) speelden bij wijze van spreken in hun tuin en dat zag je ook aan de anciens in het publiek. Met het schielijk overlijden van Kim – ‘Kim is dood’ – trapten ze hun thuismatch af om er ‘Nooit genoeg‘ achteraan te gooien. Sommige buren zouden geklaagd hebben over ‘Dit lawaai‘ maar dat lieten de fans niet aan hun hart komen. Have no fear ! De Mens is here ! en ‘Angst‘ golfde over de hoofden heen. De ene schrikt het af, de andere vindt ‘Pijn‘ leuk tijdens een nummertje. Pijn kan je in stilte verbijten en iedereen was dan ook stil toen Frank ‘Sheryl Crow‘ inzette. Wie zich aangesproken voelde bij ‘Lachen en mooi zijn‘ weet ik niet maar het publiek genoot er van, net zoals van ‘Haat je me nog ? Of bemin me later‘. Iedereen weet het : ‘Sex verandert alles‘ en ze, het leek wel alsof de band duidelijkheid wou scheppen over de locatie, knalden er ‘Kamer in Amsterdam‘ achter. Of er bij de sex genegenheid hoort kwamen we niet te weten maar we konden wel genieten van een zwoel ‘Zonder verlangen‘. Nadat we op adem waren gekomen ging het terug knalhard met ‘En in Gent‘ en ‘Jeroen Brouwers (schreef een boek)‘. Met de klassieker ‘Maandag‘ brulde iedereen op het Bolwerkplein mee en naar adem happend zette het publiek de achtervolging in op de eerste tonen van ‘Irene‘. Schone liedjes, en bij uitbreiding optredens van De Mens, duren nooit lang genoeg en na ‘Ergens onderweg‘ ging het viertal een tevreden publiek begroeten. En om te bewijzen dat Frank een intelligente vent is : hij gaf iedereen die op Maanrock zat ongelijk ! Voilà zie, hoor en lees het eens van een ander …
Het bruggetje ? Van zo’n optredens wordt je blij en krijg je nooit genoeg …
En om het leed van mijn gemis van Gigippeke te verlichten …
Willow op Stage1800 ? Jawel mijnheer ! Aan mijn ellebogen voelde ik dat dit goed ging worden. De gasten uit het Leuvense stonden al op Pukkelpop en mochten in de schaduw van de Editors spelen dus dat zat snor. Dat hun typische sound blijft hangen – 17 weken ‘De Afrekening van StuBru’ ! – was alvast een goed voorteken. Pieter-Jan Van Den Troost (zang), Nils Goddeeris (gitaar), Tom Brewaeys (piano), Pieter Dhaenens (bas) en Jonas Goddeeris (drums) leken er bij het aantreden zin in te hebben en gelijk zetten ze ‘Children‘ in. ‘Stay, stay, stay’ klonk even opgewekt als op hun CD en ‘Gold‘ gevolgd door ‘This Restless Body‘ bezorgde mij een grijns van oor tot oor. ‘The World Slows Down‘ en ‘Plastic Heaven‘ luidden voor mij het hoogtepunt van hun set in : ‘Sweater‘. Man, man … Ik dacht dat Pieter-Jan het drumstel van Pieter ging slopen. Beter wordt het niet meer dacht ik en bedacht eveneens dat het niet evident is om foto’s te nemen terwijl je niet kan blijven stilstaan. Met ‘A New England‘ en ‘Danger‘ zetten ze hun ijzersterke set voort maar met ‘Remedy‘ kwam het einde in zicht. ‘Weeping Giants‘ was een waardige afsluiter en een verbouwereerde ondergetekende kon enkel maar mompelen ‘Da was verdoeme goed ! … Amai nog ni.’ Ze hebben er een fan bij daar in Leuven.
Tjerri's Blog 